Het is een rustige nazomeravond in 2011. De prachtige Israëlische stad Be’er Sheva ligt er vredig bij als er plotseling raketten verschijnen aan de horizon. Het Israëlische luchtafweersysteem Iron Dome lanceert razendsnel een serie Tamironderscheppingsraketten. Binnen een paar seconden zijn de meeste inkomende projectielen onderschept. Toch glipt in ieder geval één raket door de verdedigingslinie heen en valt neer op een rustig straatje. Precies op de plek waar Nati Haksur, een jongeman van in de twintig, op dat moment is. Een enorme explosie volgt…

‘De ontploffing gooide me een paar meter naar voren. Ik zie mijzelf nog hier op straat liggen, met mijn been naast me. Alleen een paar stukjes huid verbonden het nog met mijn lichaam. Het was chaos en de mensen renden naar me toe om mij te helpen. Met een t-shirt en een stok hebben ze mijn leven gered.’

LEVENSGEVAAR

Het nieuws dringt al snel door bij Nati’s zus Dorit: ‘Ik belde en schreeuwde: Leeft hij nog? Dat wilde ik alleen maar weten. Ik wist dat hij er heel slecht aan toe was.’ Nati’s moeder Anna wordt ook snel geïnformeerd: ‘Ze zeiden dat hij in levensgevaar was en veel bloed had verloren. Het andere been was er ook heel erg aan toe.’ Met de grootste spoed wordt Nati naar het ziekenhuis gebracht. ‘Toen ik wakker werd, zag ik mijn ouders. Ik wist dat ik moest glimlachen, anders zouden ze nog meer kapot gaan van verdriet.’ Als Dorit arriveert, ziet ze de verwonding van Nati: ‘Nati deed de deken omhoog en ik zag dat zijn been onder zijn knie ophield. Ik viel op de grond en kon me niet meer bewegen.’

Gedurende twee weken wordt Nati vaak geopereerd. ‘De koorts, de infecties, al die medicijnen, nog meer operaties. Het hield niet op.’ Uiteindelijk lukt het de dokters om zijn andere been te redden en wordt hij uit het ziekenhuis ontslagen. Toch blijven de vragen en de pijn. Anna: ‘Soms ben ik boos op God, dan huil ik: Waarom, waarom, waarom? Maar als ik zie hoeveel andere zonen in die tijd zijn omgekomen, ben ik God dankbaar dat ik Nati nog heb.’ Nati ‘Ik geloof dat God de hele tijd bij mij was. Hij hield mijn hand vast en zei: Jij bent hier om te blijven. Zo voelde het.’

KRACHT

Dan komt Nati in aanraking met Beit Halochem. ‘Beit Halochem heeft me de grootst mogelijke ondersteuning gegeven. Er waren mensen met dezelfde verwondingen als ik. Het grote verschil was, dat zij het achter zich hadden gelaten. Ze zeiden lachend tegen me: ‘Hé man, het is alleen maar een been.’ Dat hielp me enorm, want zij hadden ook dezelfde soort situaties meegemaakt. Ik zat in een rolstoel en kon niet lopen. Maar dit gaf me zoveel kracht om te trainen met mijn beenprothese. Het hielp me om het beste van mijn situatie te maken.’ Nati is tegenwoordig lid van het succesvolle rolstoel basketbalteam van Beit Halochem. Hij is vader van een prachtige dochter en getrouwd met de Nederlandse Naomi.

De foto aan de linkerzijde is gemaakt door Shay Shmueli. Wilt u Nati Hakshur uitnodigen als spreker? Neem contact op voor de mogelijkheden.